Reisverslag van Lourdes

Elk jaar gaan er miljoenen mensen naar Lourdes om steun te zoeken bij Maria, om een kaarsje aan te steken, om even stil te zijn bij de grot van de ver­schij­ningen. In mijn omge­ving hoorde ik ook vele verhalen over bede­vaarten naar Lourdes. Dit jaar had ik besloten om samen met een dorps­ge­noot deze reis te maken en om zelf te ervaren waarom er per seizoen hon­derd­dui­zen­den tot een miljoen personen de grot van Maria bezoeken.

Lourdesgrot

Lourdes is een stadje aan de voet van de Pyreneeën in Zuid-Frank­rijk. In 1858 is Maria hier acht­tien keer in een grot ver­sche­nen aan het meisje Ber­na­dette Soubirous. Sindsdien is Lourdes uitgegroeid tot de be­lang­rijk­ste Maria­bede­vaart­plaats ter wereld. Tijdens de ver­schij­ningen vroeg Maria om bij de rots van Massabielle in Lourdes een kerk te bouwen. Dit is ook gebeurd. Kerk betekent niet alleen een gebouw, het is op de aller­eerste plaats een ‘ge­meen­schap’. Alle mensen die zich rond de grot in Lourdes verzamelen, vormen samen de Kerk. Deze gewaarwor­ding is zo over­wel­di­gend prach­tig en devotioneel dat we er, zoals velen, “stil” van wer­den. De vraag van Maria aan Ber­na­dette mogen we dus vooral uitleggen als een verzoek om naar Lourdes toe te gaan en daar samen met pelgrims uit alle delen van de wereld een hechte geloofs­ge­meen­schap te vormen.

Ber­na­dette

De reis­lei­der bracht ons eerst naar ‘Casa Natal’, het Ber­na­dette museum. Daarna bezochten wij de begraaf­plaats waar Ber­na­dette na enige tijd opgegraven werd. We namen een kijkje in de kerk waar Ber­na­dette in een speciale glazen kist opge­baard lag. Hier hebben we een indruk gekregen van het leven van Ber­na­dette en gingen we ver­der naar onze eindbestem­ming in Lourdes, waar we het huis en de werk­plaats van de familie Soubirous kon­den aanschouwen.

De enige erva­ring die wij had­den was de bede­vaart naar Kevelaer. Echter, in ons gezel­schap waren personen aanwe­zig die voor de der­tigste keer deze Lourdes­bede­vaart maakten. Ze waren zo goed op de hoogte van elk straatje, pleintje en huisje, dat de rond­lei­ding van de reis­lei­der een beetje in het niet viel. Ondanks dit hebben we met zijn allen op familiaire wijze een heel leuke mid­dag in Lourdes door­ge­bracht.

Lichtjes­pro­ces­sie

Wat ik zeker niet wilde missen en wat ik ie­der­een aanbeveel is de verlichte pro­ces­sie die van de grotten van Maria naar het hei­lig­dom gaat. Iedere bezoeker wordt een pelgrim met een kaarsje, al bid­dend in deze pro­ces­sie. Het maakt niet uit in welke taal je het gebed opzegt. Het ritme van het gebed is zo uni­ver­seel. Zo devotioneel en prach­tig om mee te maken. Het geeft je rust en geeft je inzicht in het leven en in het geloof.

Beseffen hoe je ervoor staat

Het Lourdes­ge­voel geeft je de moge­lijk­heid om je leven op een weeg­schaal te leggen en te beseffen hoe je ervoor staat. Je ziet zoveel gelo­vi­gen die met ziektes en gebreken kampen dat je je gelukkig voelt met en in jouw situatie. Maar toch is de balans van vele mensen goed, dat kun je zien. De meesten stralen in deze groep en ie­der­een helpt ie­der­een waar moge­lijk is. Je maakt je niet meer druk over wat er in je verle­den is gebeurd. Het kan niet meer veran­derd, ge­cor­ri­geerd of ongedaan gemaakt wor­den. Je ac­cep­teert dit en gaat ver­der met wat er nu is en moge­lijk is.

Inter­na­tio­nale Eucha­ris­tie­vie­ring

Op Hemel­vaarts­dag zijn we naar de onder­grondse Kerk gegaan. We hebben een prach­tige inter­na­tio­nale Eucha­ris­tie­vie­ring mogen bijwonen. Er wer­den zelfs een paar zinnen in het Neder­lands ge­spro­ken. Onze groep ging op eigen gelegen­heid naar deze Kerk. Degenen die vroeg in de kerk waren, had­den dui­de­lijk zicht op het altaar en op de bis­schop van Frank­rijk. De menigte was zo groot en zo ver­schil­lend van aard dat ik mij heb ver­baasd over de diver­si­teit aan mensen op deze morgen. Later vernam ik dat er meer dan 18.000 gelo­vi­gen in deze kerk aanwe­zig waren.

Een paar mensen braken mijn hart. Jonge kin­de­ren in de leef­tijd van zes of zeven jaar oud die met zoveel passie de communie ont­vingen en op hun knieën vielen en weer opston­den. Er was ook een invalide vrouw die gesteund en gedragen werd door vijf van haar klein­kin­de­ren. Ze stond erop dat ze knielend de hostie mocht ont­van­gen. De klein­kin­de­ren gaven aan haar wens gehoor en het was een in­druk­wek­kend ritueel en inzicht in het belij­den van het Katho­lie­ke geloof.

Wonderen

Als bezoeker vroeg ik me af op welk won­der er wordt gewacht. Maar ook kwam de gedachte bij me op: waarom gebeuren er vandaag de dag geen won­de­ren meer, alleen vroe­ger. De mede­rei­zi­gers had­den allemaal een eigen reden om Lourdes te bezoeken. Een oma was samen met haar dochters en klein­doch­ter. Zij beant­woordde mijn vraag met: we hebben ein­de­lijk lang met elkaar kunnen praten. We had­den tijd voor elkaar in dit jach­tige leven. Ik ben blij dat we dit samen onder­no­men hebben. De rust die nodig was, hebben we samen gevon­den in Lourdes bij Maria met respect voor elkaar. Dit was haar wens c.q. won­der.

Een moe­der met haar zoon gingen al twin­tig jaar naar deze bede­vaart­plaats. De zoon de laatste tien jaar om zijn moe­der bij te staan omdat ze door haar ziekte en omstan­dig­he­den niet meer kon spreken. Toch begrepen we haar allemaal als ze ons iets wilde ver­tellen. De zoon werd door de groep geprezen voor zijn zorg­zaam­heid.

Ont­moe­tings­plek

Twee vrien­din­nen van tach­tig jaar oud, die elkaar ken­den uit het vroe­gere arbeidsverle­den, woon­den niet dicht bij elkaar in de buurt, maar Lourdes werd hun ont­moe­tings­plek en ge­za­men­lijke reis met veel her­in­ne­ringen aan vroe­ger. Hun gesprekken waren leven­dig en de on­der­wer­pen van de te­gen­woor­dige tijd wer­den en­thou­siast be­spro­ken. Ze von­den in ons leven­dige gesprek­part­ners die het niet over hun kin­de­ren en klein­kin­de­ren had­den maar andere on­der­wer­pen bespraken.

Een vrouw die net met pensioen was gegaan had deze Lourdes­reis geboekt om na te denken over haar toe­komst. Welke weg ze zou gaan bewan­de­len. Haar vriendin dacht met haar mee over de moge­lijk­he­den die er allemaal beston­den. Ze is tot een con­clu­sie geko­men en bedankte haar medepassagiers voor de gezellig­heid en voor de wijze woor­den.

Kaarsjes bran­den

Ondertussen gingen wij onze beloftes waarmaken. We zou­den kaarsen kopen voor ver­schil­lende dorps­ge­no­ten en hier een gebed of wens bij uit­spre­ken. Wat een over­wel­di­gende hoeveel­heid kaarsen wor­den er op een dag aangestoken en allemaal voor­zien van een afbeel­ding van Maria. Het enige wat je ziet is een zee van kaarsenlicht die de hele dag volop brandt.

Te kort

Mijn con­clu­sie over deze Lourdes­reis is dat ze veel te kort duurde. Ik had zoveel meer van Lourdes en haar oude straatjes met hotels willen zien. Ik had ooit foto’s gezien waar de bloemen uitbun­dig bloei­den, maar daar was het weer nog niet warm genoeg voor geweest. De bloemen die we nu zagen, waren allemaal gekocht en bij Maria neer­ge­legd. Een plein vol witte bloemen, zo maag­de­lijk en sereen. De kilo­me­ters die we op een dag maakten, waren vermoeiend. Toch heeft deze reis ons laten beseffen dat er nog steeds mooie, goede mensen op deze wereld bestaan. Mensen die vrien­de­lijk voor je klaarstaan. Mensen die ervoor zorgen dat zij de reden zijn waarom jij vandaag lacht.

Ineke Mulders (Berghem)

(dit artikel is eer­der ver­sche­nen in ons pa­ro­chie­blad)