Willibrordusdag-feest

De h. Mis van zater­dag­avond om 19 uur op 5 no­vem­ber stond al in het teken van de vie­ring van de patroon van onze pa­ro­chie, de heilige Wil­li­brordus. Een aanloop? Intro­duc­tie? Zo beschouwd komt het erg acceptabel over dat er ook alvast gehul­digd wordt, want eigen­lijk is het streven éénmaal per jaar, en wel op de dag van de Wil­li­brordus­vie­ring, aan­dacht te beste­den aan mensen die even in het zonnetje gezet mogen wor­den.

En aan het einde van deze h. Mis wordt Gonneke Corten gehul­digd wegens haar 25 jarig lidmaat­schap van ons Don Bosco­koor en ja­ren­lan­ge bijdrage aan de opluiste­ring van de li­tur­gie­dienst. Daarbij wordt haar de pa­ro­chiepen­ning overhan­digd.

Maar die vie­ring van de patroon van onze pa­ro­chie, de heilige Wil­li­brordus, waar ligt het zwaarte­punt? Gaat het om de vie­ring van/eerbe­toon aan de H. Wil­li­brordus, of is het primair een pa­ro­chie­feest? Mij lijkt het een uits­te­kende combinatie, die we niet moeten proberen in onder­de­len uit elkaar te trekken: - hij is pa­ro­chie­pa­troon - die twee ele­menten vallen dus samen; het is één geheel en er is geen onbalans te bespeuren in de vie­ring van de patroon­hei­lige en die van de pa­ro­chie.

Het pries­ter­koor wordt in de h. Mis van 10.00 uur op zon­dag 6 no­vem­ber nagenoeg volle­dig bezet door het grote koor dat is samen­ge­steld uit leden van de diverse pa­ro­chiekoren. En geen onbalans in vie­ring van pa­ro­chie en haar patroon; ook in bezet­ting van pries­ter­koor (koorle­den) en kerk (kerk­gan­gers) valt geen opmer­ke­lijke onbalans te bespeuren. Dit is de vie­ring van de Heilige Wil­li­brordus, waar ook de pastoor in zijn preek bij stil­staat. Beginnend bij de apos­te­len, die naar de van Christus ont­van­gen opdracht het evan­ge­lie gingen ver­kon­di­gen, komt hij via de mis­sio­na­rissen bij Wil­li­brordus uit, die het veilige (beschermde) bestaan in het monniken­kloos­ter verliet en de zee overstak om in Neder­land het chris­ten­dom te brengen.

We horen dat Wil­li­brordus er niet helemaal in z’n eentje voor stond; o.a. was ook Boni­fa­tius op dat terrein actief en er valt een zekere nuance in bena­dering van de ge­meen­schap tussen die twee ver­kon­di­gers van het evan­ge­lie te be­luis­te­ren. Boni­fa­tius lijkt aar­dig direct, wat radicaal, terwijl Wil­li­brordus voor­zichti­ger, behoedzamer, meer als strateeg of tacticus over komt. Re­sul­taat? Het heeft hem in ieder geval niet de kop gekost. Enige tact lijkt dus zin te kunnen hebben en naar mijn in­ter­pre­ta­tie verwacht onze pastoor ook, dat in de hui­dige maat­schap­pij een opstelling à la Wil­li­brord vrucht­baar­der is dan een à la Boni­fa­tius. Nou wil ik onder­hand eigen­lijk naar het pa­ro­chie­cen­trum; dus ik sluit de vie­ring van de Heilige Wil­li­brordus af met te volstaan met de vermel­ding dat me over de zang van het koor en de hele vie­ring alleen po­si­tie­ve reacties ter ore zijn geko­men.

Dan naar het pa­ro­chie­cen­trum voor het vieren van “pa­ro­chie zijn.” Wel erg passend na­tuur­lijk: Wil­li­brordus in de kerk vieren en pa­ro­chie in het pa­ro­chie­cen­trum. Zelden zag ik er zoveel mensen, maar er is ruim­schoots plaats voor ie­der­een. Er is voldoende bedienend personeel, wat de rus­tige pret­tige sfeer ten goede komt. Als ie­der­een wat te drinken heeft gehad en wat “tast­baars” heeft genut­tigd, kon­digt de pastoor aan enige extra aan­dacht aan een paar personen te willen beste­den.

Als eerste vraagt hij of de heer Jos van den Bergh (senior) uit Macharen even naar voren komt. Die blijkt al 50 jaar koorzan­ger te zijn en ont­vangt behalve woor­den van waar­de­ring de pa­ro­chiepen­ning. Ik kan niet nalaten te vermel­den dat ik het erg mooi vind te zien, dat de bloemen die hij (de vader van Sidney) ont­vangt, door de schoon­va­der van Sidney wor­den aan­ge­dragen. Hierna is het de beurt aan de heer Marius van Teeffelen, die zijn lange periode als be­stuur­der afsluit. Ook voor hem woor­den van waar­de­ring; de pa­ro­chiepen­ning en bloemen. En dan... had­den er naar ik begreep nog een paar gehul­digd moeten wor­den, die er (nog?) niet zijn, maar er wordt toch door­ge­gaan met hul­digen. Sidney van den Bergh mag even bij de pastoor komen. Hij was zeven jaar één van de be­stuurs­le­den van onze pa­ro­chie. De functie van pen­ning­mees­ter was bij hem in goede han­den en (ik denk) dat het feit dat de gang van zaken in het pa­ro­chie­cen­trum nooit als krampach­tig wordt ervaren, moge­lijk wel eens mede aan hem te danken zou kunnen zijn. Doordat hij inmiddels weth­ou­der is, mag hij geen zit­ting meer hebben in het pa­ro­chie­bestuur. Hij blijft wel een zeer betrokken pa­ro­chi­aan.

Nog maakt de pastoor geen aanstalten om zijn post te verlaten en nodigt (de huis­baas van ons verblijf hier) Jan Janssen uit om even bij hem langs te komen. Jan wordt vooral geprezen om de wijze waarop hij zijn functie als beheer­der van het pa­ro­chie­cen­trum invult: het regelen van alle ac­ti­vi­teiten die erin plaats­vin­den met de bevoorra­ding die daarbij hoort en wat ver­der nodig of wen­se­lijk is. Daarbij was hij ook nog enige tijd lid van het kerk­bestuur en ons pa­ro­chie­blad wordt door hem ver­zorgd... in elkaar gezet; uitgifte-klaar gemaakt. De aanwe­zigen zijn intussen niks tekort geko­men en hebben aan­dach­tig/geïn­te­res­seerd zitten luis­te­ren en als som­mi­gen her en der afscheid van wat beken­den gaan nemen en ver­trek­ken, zie ik het bedie­nings­team (Mieke, Joke, Diny, Han en Jan) gezellig bij elkaar wat na zitten praten en uitrusten om als de zaal leeg is, deze weer netjes achter te laten.

Aan het begin zette ik een vraag­te­ken achter de vraag of het primair een pa­ro­chie­feest was. Laat het maar een vraag blijven of het een pa­ro­chie­feest, was/is, maar het is in elk geval nau­we­lijks voorstel­baar dat gasten met een sterker voldaan gevoel van een feest huis­waarts keren dan de mensen hier de zaal verlaten. En wie er niet bij was? Heeft geen idee wat hij of zij gemist heeft.

Jan van Asseldonk