Mijn mening / geheim / gedachten
Meer dan 2½ miljoen mensen gaan in Nederland regelmatig naar de kerk. Zij geloven niet alleen in Jezus, maar ook in het samen beleven van geloof. Van met elkaar zoeken naar antwoorden en zingeving tot de saamhorigheid en het omzien naar hun medemens. Wat is geloof voor jou? Wat is volgens jou de kracht van de kerk? Wat zorgt ervoor dat mensen zich thuis voelen in hun kerk? En wat maakt hen trots?
Om je te inspireren heb ik bijzondere meningen voor je, van personen die over de kracht van de kerk in Nederland en in het buitenland vertellen. Hierbij nodig ik je ook uit om zelf je gedachten, geheim en of mening hierover te uiten in een volgende editie van het parochieblad en de website. In deze editie aan het woord uit Berghem: Geert, Yolanda en Ineke.
1. Mijn verhaal door Ineke Mulders
Op zoek naar innerlijke rust, stapte ik, Ineke (64), op mijn tweeënveertigste de Willibrorduskerk in Berghem binnen. Een plek waar ik troost en een thuishaven vond, omdat ik op die bewuste woensdagmorgen overrompeld werd door een sprankelend maar rustgevend orgelspel. Met bewondering heb ik ruim een uur naar deze prachtige kerkmuziek geluisterd. Vanwege de ernstige en uitzichtloze ziekte van mijn man zocht ik een houvast, hoop en een teken. Dit teken ontving ik uit onverwachte hoek. Een vrijwilligster die bij mij ging zitten bidden en haar hand op mijn gevouwen handen legde. Door dit gebaar en een wijze les van haar, kreeg ik kracht om te aanvaarden en hoop om door te gaan. Ze vertelde mij dat God het waarschijnlijk te druk had om al onze wensen te beantwoorden. Zoek naar een helper en/of een heilige die je om een gunst kunt vragen. Ik zocht en vond hem. In een heel oud gebedenboekje van mijn oma waar meerdere gebeden voor een doel opgetekend stonden. Toen ik na dit lieve gesprek de kerk verliet, was er een zonnestraal die mij naar buiten begeleidde. Weer zo’n lichtstraal begeleide jaren later mijn vader tijdens zijn afscheidsdienst toen hij uit de kerk werd gedragen. Dit was voor mij een bevestiging om door te gaan.
Er is meer tussen hemel en aarde en sindsdien ga ik wekelijks naar mijn kerk en ondervind ik de liefde van Jezus. Ik kan mezelf zijn en voel me vrij. De aanwezigen voelen als familie. Vroeger ging ik op zondag altijd naar mijn opa en oma. Mijn ooms, tantes, neefjes en nichtjes waren daar ook. De kerk doet me soms denken aan die tijd. De mensen in mijn kerk zie ik ook een beetje als familie. We zijn niet allemaal hetzelfde, maar dat is in een gezin ook niet zo. Dat is juist zo mooi. We helpen waar we kunnen en moedigen anderen aan. We staan voor elkaar klaar als er uitdagingen zijn. Dat is en blijft voor mij heel waardevol.
2. Mijn mening door Geert Grosfeld
“Ik geloof in God, de almachtige Vader.” Dit waren de woorden die in mijn geheugen staan geschreven. Als jongeling hoorde ik deze woorden bij het Rozenkransgebed dat elke avond in ons gezin gebeden werd. Ik kom uit een gezin van 13 kinderen: 6 meisjes en 7 jongens. Een pracht gezin, waar de ouderen de jongeren levenslessen gaven. Mijn ouders hielden de controle, zodat er geen misverstanden konden ontstaan. Er werd voor en na het eten gebeden. De kleintjes baden onder leiding van Moesje, de aanspreeknaam van onze moeder, een passend gebed voor het slapengaan. En dat was het. Geen gesprekken over godsdienst of zaken hierover. Het katholiek geloof was in ons Brabant de gewoonste zaak van de wereld. Je ging op zondag naar de kerk, liefst tweemaal. ’s Morgens naar de Heilige Mis en ’s middags naar het Lof, een gebedsdienst voor de Heilige Maagd Maria, de moeder van Jezus.
Opvallend is dat er in dit grote gezin niemand dienst verleend heeft in de kerk. We hielpen elkaar als het nodig was. Nu noemen ze het vrijwilligerswerk, maar wij zetten ons toen in voor de gemeenschap en zagen om naar onze medemens. Als kind nam je voor zeker aan alles wat de kerk of je ouders je leerden. Zij geloofden wat de kerk als waarheid aan de gelovigen voorhield. Dat was een geruststellende gedachte. Als tiener had ik zo mijn twijfels en ging over bepaalde “zekerheden” nadenken. Waarom is dit zo en wie maakt al die regels. Ik ben nu 91 jaar en nog steeds leef ik met die onzekerheden. Voor mij is nu het bezoek aan de Heilige Mis een verdieping van mijn persoonlijk geloven in de mens Jezus, zijn moeder Maria en de liefde van mensen voor elkaar, de wereld, plant en dier. Ik neem niet alles meer als waar aan omdat anderen dat zeggen. Ik heb mijn eigen verantwoordelijkheid en dat zegt: “Ik weet en voel dat ik een goed mens ben”. Ik houd van de medemens en probeer de wereld een beetje beter te maken. Ik wil nog steeds horen bij de kerk van vroeger en nu.
3. De kracht van mijn kerk door Y.A. den Blanken
In een wereld die voortdurend verandert, biedt de katholieke kerk een gevoel van redelijke stabiliteit. Dit blijkt uit de universele structuur van de Eucharistieviering. Ongeacht waar je bent of welke taal er gesproken wordt, de opzet van de mis is herkenbaar en vertrouwd. Dit aspect van de kerk biedt mij rust en zekerheid, doordat ik altijd een plek heb waar ik me thuis voel. De ervaring van de Eucharistie, zelfs in een andere taal, geeft me een gevoel van verbondenheid met de wereldwijde katholieke gemeenschap. Deze gemeenschappelijkheid, versterkt door gedeelde rituelen, schept een gevoel van eenheid. De herkenning en het begrijpen van de mis, ongeacht de taal, versterkt de band met de universele kerk.
Naarmate ik ouder werd, ben ik de uiterlijke pracht van kerken minder belangrijk gaan vinden. In plaats daarvan ben ik meer gaan waarderen wat het geloof zelf betekent en biedt. De rituelen, de gemeenschap en de diepere waarden zijn voor mij nu veel betekenisvoller. Het geloof heeft me een innerlijke rijkdom gegeven die verder gaat dan de fysieke omgeving. De catechese-lessen die ik volg in onze parochie zijn een voorbeeld van de educatieve rol van de kerk. Deze lessen bieden een dieper inzicht in het geloof en ondersteunen de spirituele vorming. Het besef dat er altijd meer te leren valt, benadrukt de rol van de kerk als een bron van voortdurende educatie en groei.
Ook denk ik dat we kunnen leren van elkaar, niet alleen in onze eigen parochie maar ook van parochies buiten de onze. Dit aspect van de kerk moedigt uitwisseling en samenwerking aan, waardoor we kunnen groeien door nieuwe perspectieven en ervaringen. Het benadrukt de waarde van een open en verbonden kerk, waar wederzijds leren wordt gestimuleerd.
Samen vormen deze aspecten een beeld van de katholieke kerk als een plaats van redelijke stabiliteit, gemeenschap, educatie en spirituele groei. Ze benadrukken zowel de individuele als collectieve dimensies van het geloofsleven binnen de kerk.
