Geslaagde bedevaart naar Lourdes

Op 27 april ’s morgens heel vroeg om 05.45 uur, ver­trok­ken er afkoms­tig uit de Wil­li­brordus pa­ro­chie vanuit Zeeland (het dorpje) een vijftal pa­ro­chi­anen op bede­vaart naar Lourdes: Han, Dana, Hans, Frans, Stijn en pastoor Roland.

Bidden en varen

Bede­vaart is ‘bid­den en varen’. Bidden: dat hebben we gedaan, in de trein, bij de grot, in de basiliek in de onder­grondse, in de kapel, op het plein, in de bus en in het hotel. Bij Maria, naast Maria, voor Maria en door Maria. ‘Varen’: met de ‘Train de Grande Vitesse’, (niet te verwarren met de voetbal­club), de bus, door de plassen, met goede moed, met natte voeten, met geloof, met paraplu’s en doorweekte kaarsjes samen met wel 1.295 andere Neder­lan­ders. (Zoveel Hollan­ders en Braban­ders en Limbur­gers samen had Maria in jaren niet gezien bij de grot.) Veelal oud maar ook jong, ziek en gezond.

Alles hebben we mee­ge­daan: de mis in de grot waar we langs de muur hebben gestreken die helemaal glad was van zoveel miljoenen han­den die ook gestreken hebben (speciaal hebben we daar gebe­den voor onze per­soon­lijk intenties), de mis in de Ber­na­dette­kerk, de handopleg­ging, de biecht­vie­ring met het sacra­ment in de onder­grondse basiliek waar de hulp­bis­schop van Utrecht, Mon­seig­neur H. Woorts, een mooie predi­ca­tie hield.

Licht­pro­ces­sie en sacra­ments­pro­ces­sie

Na­tuur­lijk deden we mee met de licht­pro­ces­sie en de sacra­ments­pro­ces­sie. De kruis­weg liepen we met Père Theo, die we nog ken­den uit Uden waar hij pastoor was voordat hij tot het kluize­naarsleven ge­roe­pen werd. En we aten met de Franse keuken mee; twee keer per dag een warme maal­tijd en dat is als je normaal bruine boterhammen met kaas en jam eet best zwaar op de maag. Ter compen­sa­tie en om niet op te vallen dronken we er maar een glaasje rode of witte wijn bij, ieder naar zijn goes­ting. Een extra grote kaars staken we op voor het thuisfront en brachten de vele intenties die we meehad­den gekregen bij Maria in de grot.

Verbroe­dering

Na­tuur­lijk deden we ook aan ver­broe­dering, dat gebeurde zoals het goede Hollandse pelgrims betaamt op het terras en niet alleen bij een kopje koffie. Een bij­zon­dere excursie maakten we naar de kluize­naars­ka­pel van Père Theo van Osch in het plaatsje Montbrun, zo’n drie uur in de bus toerend door het Zuid-Franse land­schap met de Pyreneeën als afschei­ding tussen Frank­rijk en Spanje. Een won­der­lijk mooie 11^e-eeuwse Romaanse kapel toegewijd aan Onze Lieve Vrouw: Notre Dame de Colombier. Pere Theo heeft in deze Duiventil zijn nieuwe levensroe­ping gevon­den kluize­naar: bid­dend en medi­te­rend levend in de stilte en nabij­heid van God. Een wel­da­dige plek waar we even mochten meeproeven van het con­tem­pla­tieve leven.

Souvenirs

De laatste dag moesten de souvenir­win­kels het ontgel­den en met een wel­da­dige zon die ons tij­dens het zoeken naar de juiste rozen­kransen, kruisjes en medailles helemaal opbeurde, kon­den we ‘s avonds de koffers sluiten voor de terugreis naar Neder­land. Op 4 Mei wer­den we na een hele zit ‘s avonds rond 23.00 uur weer afgeleverd bij de opstap­plaats in Zeeland en ston­den de hulptroepen al klaar om ons weer naar ons eigen thuis te brengen.

Mooi, rijk en nat

Het was een mooie, rijke, soms wat natte erva­ring aan de voet van de Pyreneeën waar we met Ber­na­dette en zovelen pelgrims weer nieuwe moed en troost hebben gevon­den, en ons geloof ge­sterkt hebben, dank­baar voor een gezellige en mooie bede­vaart naar Maria in Lourdes.