Grote Kerk Oss Heilig Hart Oss Willibrordus Berghem Servatius Megen Lambertus Haren Petrus' Banden Macharen
Grote Kerk Oss Heilig Hart Oss Willibrordus Berghem
Servatius Megen Lambertus Haren Petrus' Banden Macharen



Voorbereiding op de sacramenten

Hoe het ging en hoe het gaat

gepubliceerd: maandag, 19 december 2022

Nog tot enkele tien­tal­len jaren terug werd er, op de toen nog katho­lie­ke scholen, geloofson­der­richt gegeven. Tot aan de jaren 1965-66 en soms zelfs nog in 1970. Er werd gebe­den, uit de Bijbel gelezen en er werd catechese gegeven. De leer en de praktijk van de Katho­lie­ke Kerk wer­den on­der­richt, de kin­de­ren op de basis­school ont­vingen Gods­dienstles als een dui­de­lijk en be­lang­rijk vak. Zo werd de voor­be­rei­ding op de Eerste heilige Communie en het Vormsel tij­dens school­tijd en in school gegeven. De pastoor kwam van tijd tot tijd langs en de kin­de­ren gingen klassikaal naar de Kerk voor de h. Mis en de Biecht.

Met de uit­komst en de uitleg van het Tweede Vati­caans Concilie, wat voor­na­me­lijk van Neder­landse makelij was, werd in Neder­land gevoeglijk alles uit de school gehaald wat maar riekte of verbon­den was met gods­dienst. Niet alleen uit school maar uit de hele maat­schap­pij: een vervreem­ding die seculari­sa­tie wordt genoemd.

Het effect daar­van komen we nu tegen. In een familie van drie gene­ra­ties weten er twee niets meer van de Bijbel, over bid­den en over katho­liek leven in en buiten de Kerk. De eerste gene­ra­tie weet daar nog wel van maar wil er niets meer mee te maken hebben. Aangeprate en klakkeloos over­ge­le­verde vooroor­de­len, over­ge­no­men trauma’s, gepaard aan econo­mische wel­vaart, sociale zeker­heid en multiculturele invloe­den, leid­den tot een totale vervreem­ding van alles wat met de Katho­lie­ke Kerk te maken heeft.

Een effect van dit alles is dat de mens door een gemis aan kennis en in­for­ma­tie maar ook door mislei­ding, hef­tig op zoek is naar spiri­tua­li­teit en zin­ge­ving. Echter de Kerk om de hoek is een museum of architecto­nisch monu­ment gewor­den. “His­to­risch erf­goed” met prach­tige, waarde­volle kunst.

Feite­lijk is er een gigan­tisch gebrek aan kennis en zitten we met verwarde en verziekte ant­woor­den op de vraag naar de zin van het leven. Duide­lijk af te lezen is dat aan het hulpeloos grijpen naar zelfbeschik­king in al haar vormen: eutha­na­sie, abortus en gen­der­ver­an­de­ring. Omdat elk per­spec­tief ontbreekt weet men ook geen raad meer met het lij­den. Econo­misch belang, pres­ta­tie­drang en carrièredruk zijn bepalend gewor­den voor ons han­de­len en doen en maken dat bij­voor­beeld zwan­ger­schap eer­der als een groot probleem gezien wordt dan als een geschenk.

Als vanuit een authen­tiek verlangen de vraag opkomt naar het hogere, als er een na­tuur­lijk verlangen ont­staat om zich aan een hogere macht te kunnen toe­ver­trou­wen zon­der econo­misch of materieel belang, zoekt men zich rot bij allerlei bewe­gingen, groepen en sekten om een ant­woord te vin­den naar de fun­da­men­tele vraag naar de zin van het leven.

Als dan op een ver­jaar­dags­feestje of bij een bezoek aan opa of oma een verhaal voorbij komt over vroe­ger, kan er plot­se­ling een kleine vin­ger­wij­zing rich­ting geloof ontstaan: hoe vroe­ger de pastoor of de juffrouw op school toch wel prach­tig ver­telde uit dat boek wat de Bijbel heet en hoe oma als bruidje meeliep in de pro­ces­sie en opa als mis­die­naar stiekem van de miswijn snoepte. Dan kan er iets wor­den losgeschud in dat onderbewuste verlangen naar God en geloof. Er groeit bij de derde of vierde gene­ra­tie een vraag naar dat mysterie dat ‘geloven op zijn katho­lieks’ heet, en ook naar de prak­tische gebeur­te­nissen die er bij horen: soms beti­teld als “doping”, een “tosti” halen of “de klap in je gezicht van een soort Sin­ter­klaas figuur”. Alles heet dan ook ‘een Mis’. “Waar zit die man die pastoor heet? Wanneer kan ons kind de Communie doen en wat kost dat?”

Het absolute gebrek aan kennis, aan weten­schap over wie Jezus is , aan ver­trouwd zijn met gebed en de zon­dagse kerkgang is niet meer aan te vullen met een paar uurtjes kin­der­ca­te­che­se die vooraf gaan aan “de grote dag”. We kunnen niet meer volstaan met acht uurtjes ver­tellen over Jezus, de Kerk, de Mis en de Communie of het Vormsel. Helemaal niet als moe­der de kin­de­ren aflevert met de vraag hoe laat zij hem/haar weer op moet halen.

Het vraagt om een diep­gaande herbe­zin­ning over het hoe, het waarom en de praktijk van het katho­lie­ke geloof; een daad­wer­ke­lijk komen tot een hernieuwde praktijk van Chris­te­lijk leven en geloven.

De eerste vraag uit de cate­chis­mus: ’waartoe zijn wij op aarde?’ roept de vraag op die wij ons allemaal moeten stellen; Wat wil God eigen­lijk van mij? Wat is dan geloven precies, wie is Jezus dat ik bij Hem wil horen en Hem wil volgen in mijn leven? Wat is het katho­lie­ke geloof waard? Wat heb je er aan? Wat willen we daar­van door­ge­ven aan onze kin­de­ren?” Pas dan kunnen we een zinnig ant­woord geven op de vraag: Kan ons kind de Communie doen en wanneer?

Als con­clu­sie van dit alles hebben wij het plan opgevat om de groepsge­wij­ze 1ste H. Communie-en Vormsel­vie­ringen te verlaten. Wij willen door­heen het jaar catechese aanbie­den voor het hele gezin. Kin­de­ren en ouders, op eigen tijd en leef­tijd, gekop­peld aan de zon­dags­vie­ringen. Wij willen komen tot een per­soon­lijke be­ge­lei­ding met een per­soon­lijke keuze voor de Sacra­menten. Niet meer omdat je toevallig in “die groep” zit, bepaalt of je de Eerste h. Communie zult doen, maar: “hoe je staat in de relatie met God en met Jezus?”

Het is zonde om een derge­lijk wezen­lijke keuze in en voor je leven te maken onder het stof van ja­ren­lan­ge tradities; “Zo hebben we het toch altijd gedaan”. Niet hoe we het altijd gedaan hebben is be­lang­rijk, maar of wer­ke­lijke verrij­king moge­lijk is.

Daarop willen wij in het ko­men­de jaar in een nieuwe opzet voor de 1e Communie het Vormsel, de kin­der- catechese en de tiener- catechese, maar ook de vor­ming van de ouders, onze beste vermogens inzetten.Gewoon omdat iedere mens de moeite waard en kind van God is.

Op 13 ok­to­ber 2020 had­den we een eerste in­for­ma­tie­avond waarin we met belang­stel­len­den onze visie hebben gedeeld. Wij stellen het erg op prijs als mensen met ons mee willen denken.
Graag even aanmel­den via: catechese@pa­ro­chiewil­li­brordus.nl

Meer in­for­ma­tie vind je op deze web­si­te onder ac­ti­vi­teiten.

Pastoor Roland Kerssemakers
en nieuwe Catechese Werk­groep
van de Pa­ro­chie Wil­li­brordus Oss